قطعنامه مجمع عمومی که با ۸۲رأی مثبت به تصویب رسید، از «اعمال و اجرای مجازات اعدام… در نقض تعهدات بین‌المللی آن، از جمله اعدام‌هایی که علیه افراد بر اساس اعترافات اجباری و یا جرایمی که به‌عنوان جدی‌ترین جنایات شناخته نمی‌شوند، از جمله جرائمی که بیش از حد گسترده یا مبهم تعریف شده‌اند… و با نقض میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی صورت گرفته‌اند»، «ادامه مجازات اعدام علیه افراد زیر سن قانونی که مغایر با کنوانسیون حقوق کودک است»، اعمال «شکنجه یا سایر اعمال یا مجازاتهای بیرحمانه، غیرانسانی یا تحقیرآمیز… شامل خشونت جنسی و مجازاتهایی باشد که به‌شدت نامتناسب با ماهیت جرم … و تعهدات و معیارهای بین‌المللی، از جمله حداقل قوانین استاندارد سازمان ملل برای رفتار با زندانیان»، «استفاده گسترده و سیستماتیک از دستگیریها و بازداشتهای خودسرانه… و استفاده از شکنجه برای اعتراف‌گیری مانند پرونده نوید افکاری و دیگران و موارد مرگ مشکوک در بازداشت و هم‌چنین تخلفات دیرینه مربوط به قضاییه و سرویسهای امنیتی ایران، از جمله ناپدیدشدنهای اجباری و اعدامهای غیرقانونی»، سرکوب «حق آزادی بیان و عقیده، از جمله محدودیتهای گسترده در دسترسی به اینترنت و در زمینه‌های دیجیتال، و حقوق آزادی اجتماعات و تجمعات مسالمت‌آمیز» و «آزار و اذیت، ارعاب و آزار و اذیت مخالفان سیاسی، مدافعان حقوق‌بشر، اعمال «انواع تبعیضها و سایر موارد نقض حقوق‌بشر علیه زنان و دختران در قانون و در عمل» ابراز نگرانی جدی می‌کند و خواستار آزادی زندانیان قیامهای نوامبر۲۰۱۹ و ژانویه۲۰۲۰ شده است.
شصت و هفتمین قطعنامه ملل متحد در محکومیت نقض حقوق‌بشر در ایران
چهارشنبه ۲۶ آذر ۱۳۹۹
