حمزه درویش، زندانی سیاسی محبوس در زندان لاکان رشت با انتشار نامه‌ای سرگشاده خطاب به جاوید رحمان، گزارشگر ویژه حقوق بشر در ایران، نسبت به شرایط دردناک زندانیان زندان لاکان و رفتارهای غیر انسانی و ظالمانه مسئولین زندان با زندانیان این زندان اعتراض کرده است.
متن کامل این نامه که نسخه‌ای از آن به دست صدای بازداشت شدگان رسیده است در ادامه می‌آید:
«این جانب حمزه درویش هستم، ۲۷ ساله، زندانی سیاسی اهل سنت زندان مرکزی گیلان که در تاریخ ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۹ کارشناسان اداره اطلاعات گیلان من را بدون در نظر گرفتن قانون تفکیک جرائم با زور و اجبار و ضرب و شتم به زندان مرکزی گیلان انتقال دادند. بنده در این مدت اعمال و رفتارهای غیر شرعی و غیر انسانی را از جانب مسئولین زندان مرکزی گیلان که مصداق بارز نقض حقوق بشر میباشد را دیدم که میخواهم به سمع نظر شما برسانم.
آقای جاوید رحمان، در زندان مرکزی گیلان سالنی وجود دارد به نام سالن امنیت بهداری یا سالن ۳ انفرادی. این سالن دارای ۷ اتاق بوده که اتاق اول آن دستشویی زندانی است، اتاقی که خون و نجاست به در و دیوار و کف آن پاشیده شده که از شدت بوی نجاست، آدمیزاد از هوش میرود. مراقبین و مسئولین زندان به دستور حفاظت اطلاعات زندان مرکزی، زندانیان را در بدو ورود با دست بند و پابند به اتاق یک برده و به صورت وحشیانه مورد ضرب و شتم قرار میدهند و بعد زندانیان را به یکی از شش اتاق دیگری برده و یک دست و یک پای زندانی را با دستبند و پابند به درب میله ای اتاق بسته و زندانی را به مدت سه تا نه روز به همین حالت نگهداری میکنند. و یا با کمی تخفیف زندانی را با دستبند و پابند به صورت قپونی از جلو به مدت یک تا ۱۲ روز نگه داشته و در طول این مدت فقط روزی دو بار دستبند زندانی را جهت خوردن غذا و دستشویی رفتن باز میکنند که در بسیاری موارد به دستور حفاظت اطلاعات زندان مرکزی دستبند زندانی را باز نکرده که باعث میشود زندانی خود را کثیف نماید.
سالن ۳ زندان مرکزی، محل نگهداری زندانیانی است که بطور موقت از سالن های عمومی به صورت تنبیه‌ی و یا جهت اعدام انتقال داده و یا زندانیان سیاسی که توسط وزارت اطلاعات در سازمان اطلاعات سپاه بازداشت و یا در حال بازجویی میباشند در این سالن نگهداری میکنند. بنده به مدت ۱۶۰ روز در این سالن بودم و بیش از ۳۰۰ زندانی را که مورد شکنجه های روحی و روانی و جسمی قرار گرفتند را با چشم خود مشاهده نمودم که وقتی به آنها فکر میکنم، روح و روانم آشفته میشود. در همین رابطه بنده در همین سالن به خاطر شکنجه های روحی و روانی و جسمی و عدم ارائه خدمات درمانی، دچار بیماری ناراحتی قلبی و حمله عصبی گشته ام. بنده بارها در این سالن مشاهده نموده‌ام که مسئولین زندان مرکزی به چشم زندانی که دستبند دستش است و کاملا بی دفاع است، اسپری اشک آور زده که در این رابطه میتوانم به اسم زندانی جرائم عمومی، آقای رامین رضوان خواه اشاره نمایم که توسط یک مراقب به اسم بهبودی به جشم وی اسپری اشک آور پاشیده شد که زندانی مورد ذکر توانایی باز کردن چشم خود و خوردن غذا را نداشت. وقتی با برخی زندانیان که در اتاق روبروی بنده مورد ضرب و شتم قرار گرفته هم کلام میشدم و علتش را میپرسیدم، آنها عنوان میکردند که این ضرب و شتم ها به خاطر این است که ما حاضر نیستیم به ازای گرفتن سود کمتر و یا عدم دریافت پول، برای مافیای زندان مرکزی گیلان، مواد مخدر بفروشیم و امنیت جانی خودمان را در بین زندانیان به خطر اندازیم که با اعمال این شکنجه ها میخواهند ما را وادار به چنین کاری کنند که در غیر این صورت ما را از سالن ۳ امنیت به سالن مخفی یا به عبارت دیگر سالن ۱۲ زندان مرکزی گیلان که هیچ امکانات رفاهی و تفریحی ندارد، انتقال میدهند و همچنین بارها مشاهده نمودم که برخی از زندانیان را به خاطر عدم موافقت جهت جاسوسی در بین زندانیان به این سالن آورده و با اعمال فشارهای روحی و روانی، زندانیان را مجبور به این کار غیر انسانی کرده که در این صورت ممکن است امنیت جانی زندانیان به خطر افتاده و از جانب زندانیان مورد ضرب و شتم قرار گیرند.
متاسفانه باید عنوان کنم که زندانیان در بدو ورود به سالن ۳ که مشهور به شکنجه گاه زندان مرکزی میباشد، حقوق اولیه شان نادیده گرفته شده و از تماس تلفنی و ملاقات با خانواده و خرید کردن و هواخوری ممنوع شده و با روزی دو وعده غذای سرد که قابل خوردن نمیباشد از زندانیان نگهداری میکنند. لازم به ذکر است که در زندان مرکزی گیلان ۲ تا سالن به اسم امنیت بهداری وجود دارد که حفاظت اطلاعات زندان مرکزی، سالن مورد اشاره را از مسئولین مخفی نگهداشته و سالن بهتری که بهتر و مجهز تر است را به مسئولین نشان میدهند تا اینگونه بر جنایات خود سرپوش بگذارند.
آقای جاوید رحمان، مسئولیت تمامی این ظلم ها، جنایت ها و نقض آشکار حقوق بشر با رییس حفاظت اطلاعات زندان مرکزی گیلان، آقای گلزاده، و دو معاونش آقای سعید رحمانی و آقای طاهری با دستور مستقیم رئیس زندان آقای زمانی و همچنین قاضی ناظر بر زندان آقای خیری میباشد. که بی رحمی افراد ذکر شده زبانزد زندانیان و خانواده هایشان میباشد. اینان افراد بی رحمی هستند که در ازای گرفتن مبالغ کلان با مرخصی و آزادی مشروط زندانیان موافقت کرده و یا به اسم زندانیان وام ( کمک های مالی و بودجه گرفته) و در ناکجا آباد صرف میکنند.
آقای جاوید رحمان مطالب ذکر شده بخش اندکی از جنایات مسئولین مرکزی گیلان است که در این رساله کوتاه مجال به گفتن همه‌ی آنها نیست. اما در نامه های بعدی جنایت های دیگرشان را به سمع و نظر شما خواهم رساند.»
حمزه درویش/۱۶ اسفند ۹۹/ زندان لاکان رشت
سه شنبه ۱۹ اسفند ماه ۱۳۹۹
شبکه خبری بگونه 